Ignacy Loyola jest założycielem zakonu Towarzystwo Jezusowe. Urodził się w 1491 roku w Hiszpanii jako Inigo Lopez de Onaz y Loyola. Hiszpańskie imię Inigo zmienił w późniejszych latach na Ignacy ku czci biskupa z Antiochi. Znamy tylko rok jego narodzin. Był najmłodszym z trzynaściorga dzieci, miał pięć sióstr i ośmiu braci. Jeszcze w niemowlęctwie zmarła jego matka i był wychowywany przez mamkę oraz żonę jednego ze starszych braci. Rodzina Loyolów należała do zubożałego ziemiaństwa; zajmowali się zawodowo służbą wojskową – byli to żołnierze i rycerze.
W wieku lat szesnastu zostaje gońcem w letniej rezydencji gdzie przebywa młoda królowa Hiszpanii Germaine de Foix. 
Jest zafascynowany i zauroczony zaledwie 19.letnią królową. Dla niego służyć oznaczało kochać – kochać znaczyło służyć. Przez następne dziesięć lat ćwiczył się w rzemiośle żołnierza. Ćwiczenia z mieczem, strzelanie z pistoletu, ćwiczenia z lancą i polowania jak również tańce, zabawy, flirty, pojedynki, biesiady i awantury. W końcu Inigo zakochał się, jak sam mówi w damie, „raczej hrabinie lub księżnej, lecz o szlachectwie znacznie te tytuły przewyższającym”. W tym okresie był młodym, raczej źle ukształtowanym, o wyzywającym sposobie zachowania młodzieńcem. W wieku lat 26 postanawia wstąpić do armii wicekróla Nawarry, gdzie po czterech latach służby 20 maja 1521 roku kula armatnia, strzaskała mu prawą nogę i poraniła lewą.
Powrót do sprawności trwał cały rok 1521 i pozostawił ślad w postaci utykania. Plany o karierze wojskowej legły w gruzach. W okresie rekonwalescencji, z nudów czytał żywoty świętych i doznał głębokiego nawrócenia. W 1522 roku opuszcza dom rodzinny i wyrusza na poszukiwanie nowego przeznaczenia.
Kolejne sześć lat Inigo spędził na doskonaleniu życia duchowego, odbywając ciężkie fizyczne pokuty za grzechy, praktykując kontemplację jak i działalność charytatywną. Posiadał szczególną umiejętność zapisywania szczegółowo i dokładnie przeżywanych doświadczeń duchowych. Popadał w depresję oraz stany euforii, powstawały wątpliwości na temat Boga, Chrystusa, Kościoła jak i zdrowia własnych zmysłów – kolejno je analizował i przyglądał się im. Na podstawie samoanalizy Inigo określił zasady medytacji, kontemplacji oraz rozważań. Było to tak męczące, że zdarzały się chwile zwątpienia a nawet myśli samobójcze. Dzięki poznanym środkom i heroicznej samodyscyplinie w porę zauważył tę pokusę i ją zwalczył. Osiągnięta równowaga ducha i materii, umysłu i ciała, mistycznej kontemplacji i praktycznego działania jest od tamtej pory określana jako duchowość typowo i specyficznie „ignacjańska”.
Swoje przeżycia, doznania i podejmowane ćwiczenia zawarł w krótkiej książeczce pt „Ćwiczenia Duchowe”.
W okresie przed nawróceniem jego działania charakteryzowały się miłością do przywódcy, oddaniem w służbie Królestwu, przemożną chęcią walki z wrogiem, uznaniem konieczności kształcenia i miłością poprzez wierną służbę. Wykorzystał te cechy w swoim „nowym” życiu.
Wrogiem był mu Lucyfer, „morderca od zarania dziejów” a Chrystus był Najwyższym Władcą. Ignacy Loyola nie zadowalał się rzeczami poślednimi, chciał być pierwszym.
Udaje się do Paryża do najlepszego uniwersytetu, na Sorbonę aby zdobyć wykształcenie. W roku 1535 zostaje magistrem filozofii a w dwa lata później otrzymuje święcenia i zostaje księdzem. Ignacy, bo takie przyjmuje imię, widzi, że trwa powszechna i bezpardonowa wojna. Nie jest to wojna ziemska, jest to wojna przeciw Lucyferowi, przywódcy upadłych aniołów. Walka jest o panowanie nad duszami, o zbawienie.
Dla katolików ziemskim przywódcą w tej wojnie jest papież. Ignacy Loyola wraz ze swoimi siedmioma towarzyszami, którym polecił studiowanie i wdrażanie „Ćwiczeń Duchowych”, udaje się do Watykanu w celu uzyskania akceptacji nowego zgromadzenia zakonnego. Oprócz trzech ślubów zakonnych (czystości, ubóstwa i posłuszeństwa przełożonym) mieli oni składać czwarty ślub – bezwzględnego posłuszeństwa papieżowi. Zobowiązywał on do pozostawania w pełnej dyspozycji tak jak – według słów św. Ignacego „trup czy kij w ręku starca”. Ma to być absolutne posłuszeństwo. Zakon jezuitów stał się oddziałem a raczej armią do działań specjalnych papiestwa.
27 września 1540 papież Paweł III podpisał i zaakceptował nowy zakon – Towarzystwo Jezusowe.
Przez kolejne 16 lat Ignacy Loyola pracował zgodnie ze swoim zawołaniem – Ad maiorem Dei gloriam czyli „Ku większej chwale Boga”.
Św. Ignacy posiadał dar wybierania właściwych ludzi do właściwej pracy we właściwym czasie i wysyłania ich we właściwe miejsce. Dzięki temu w roku śmieci Ignacego w samym tylko Rzymie było 150 jezuitów, posiadali ponad sto domów zakonnych w dwunastu różnych rejonach świata. Założyciel jezuitów był również fundatorem trzydziestu pięciu kolegiów, w których uczyła się młodzież. W roku 1550 zostaje wysłany do Niemiec jezuita Holender Peter de Houndt znany jako Canisius w celu powstrzymania protestantyzmu. Udaje mu się ograniczyć wpływy herezji w wielu niemieckich prowincjach. Św. Ignacy Loyola i jego metoda wychowania i autoformowania opisana w „Ćwiczeniach duchowych” i wdrażana w rekolekcjach była tym, co przynosiło takie owoce. Dzięki pracy nad sobą przez całe życie zakonnicy pokonywali Lucyfera i jego popleczników i rozszerzali panowanie Kościoła w świecie.
Ignacy Loyola zmarł w Rzymie 31 lipca 1556 r., został beatyfikowany przez papieża Pawła V 27 lipca 1609 roku, kanonizowany 13 marca 1622 roku przez papieża Grzegorza XV. Wspomnienie obchodzimy 31 lipca, atrybutami jego są książeczka „Ćwiczeń duchownych”, księga Konstytucji Zakonu z symbolem IHS, krzyż, strój jezuicki, ornat. Jest on patronem wszystkich rekolekcji w Kościele katolickim, żołnierzy, matek oczekujących potomstwa oraz rodzących.
Pingback: Czym są rekolekcję ignacjańskie | Oczami duszy