Miłość chce upodabniać nas do Jezusa, a jedną z części Jego wizerunku jest prostota. Jeśli kierując się pełną miłości wiarą, wychodzimy poza samych siebie, nasze życie wewnętrzne zadziwiająco się upraszcza, a prostota dodaje nam szczególnej szlachetności. Ostatecznie najbezpieczniejsi będziemy, gdy nasze życie duchowe zostanie sprowadzone wyłącznie do działania łaski Bożej w nas. Samozakłamanie najbardziej zagraża nam natomiast w tedy, gdy nasze wnętrze wypełnione jest mnóstwem naszych własnych spraw i działań, które uniemożliwiają wzrost łaski. Musimy więc wypatrywać Boga, oddawać się mu, na Nim polegać. Musimy uczyć się jedności z Nim i pozwolić, aby Jego miłość wypalała w nas naszą miłość własną, bo tylko wtedy nasza jedność z Nim może się realizować. Wszystko poza Bogiem samym jest nierzeczywiste. Nic prócz Niego nie jest prawdziwe. Fałsz stanowi przyrodzoną kondycję stworzenia. Jakże bolesne jest zdać sobie sprawę, że nawet w najlepszych naszych chwilach, nawet w najlepszych tych, uznajemy za lepszych od siebie, jesteśmy wszyscy beznadziejnie pretensjonalni, nieświadomie sztuczni i zakłamani. Otuchy dodaje nam jedynie trzeźwa myśl, że dla każdego nas nadejdzie czas, gdy nie będziemy już niczego odgrywać – ani przed innymi, ani przed sobą, ani przed Bogiem.
O samozakłamaniu; Frederick Wiliam Faber; Warszawa 2016