Oporów
Oporów to obecnie wioska leżąca 11 km od Kutna. Historycznie powiązana była z Łęczycą.
Zachowany najstarszy dokument z 1363 roku potwierdza, że Oporów był w posiadaniu rodu Oporowskich herbu Sulima.
Na stronie Zamki Polskie możemy przeczytać:
Najstarsza źródłowa wzmianka o Oporowie pochodzi z roku 1363 i wymienia jako jego gospodarza scholastyka Bogusława Oporowskiego herbu Sulima. Zamieszkiwał on w drewnianym dworze wzniesionym przypuszczalnie w pierwszej połowie XIV wieku przez ojca w miejscu, gdzie po latach utworzono romantyczny park otaczający jeden z najmniejszych, a równocześnie może najładniejszy na niżu polskim zamek gotycki. Jego budowę rozpoczął ok. 1420 wojewoda łęczycki Mikołaj Oporowski, bratanek Bogusława, cieszący się uznaniem na dworze Władysława Jagiełły i aspirujący do roli dominującej postaci w regionie, zarówno pod względem politycznym jak i gospodarczym. Wysokie ambicje Mikołaj podkreślić pragnął ufundowaniem miejscowego kościoła i murowanej siedziby dla swego rodu, co udało mu się tylko po części, ponieważ zaledwie kilka lat po rozpoczęciu prac budowlanych umarł. Wedle zwyczaju prawo do fortalicji zachowała wdowa po wojewodzie, a gdy i ona zmarła w 1428, jej synowie – a było ich sześciu – zawarli ugodę, na mocy której Oporów i przyległości przeszły na własność jednego z nich – Władysława Oporowskiego (1395-1453).
Władysław z Oporowa herbu Sulima był profesorem i rektorem Uniwersytetu Krakowskiego, arcybiskupem gnieźnieńskim i prymasem Polski w latach 1449-1453, biskupem kujawskim 1434-1449. Cieszył się protekcją i zaufaniem króla Władysława Jagiełły, od którego otrzymał urząd podkanclerzego koronnego. Reprezentował króla w wielu misjach dyplomatycznych. Dokończył budowę zamku i w nim też zmarł.
I znów oddajmy głos opisowi na stronie Zamki Polskie:
Majątek po nim odziedziczył brat Piotr Oporowski, kombatant walk z krzyżakami i wojen husyckich, wojewoda łęczycki związany z Kazimierzem Jagiellończykiem, udzielając mu pożyczek i uczestnicząc w różnych przedsięwzięciach dyplomatycznych. Przez wrodzoną gospodarność i prowadzenie zręcznej polityki finansowej skupił on w swym ręku większość ojcowskich dóbr wokół Oporowa, dzięki czemu jego dzieci wciąż cieszyć się mogły z pozycji osiągniętej przez przodków. Piotr zmarł 2 maja 1467 gniazdo rodowe darując w spadku jednemu z synów, Janowi Oporowskiemu, który pełniąc funkcję wojewody brzesko-kujawskiego niczym specjalnym w historii zamku się nie zapisał. Po jego śmierci w roku 1508 dwaj żyjący synowie podzielili się ojcowizną, z czego dobra w Oporowie zatrzymał Jan, również wojewoda brzeski. W następnych latach majątek ulegał systematycznemu rozdrobnieniu spowodowanemu uposażeniami dla licznych synów i cór przez kilka kolejnych pokoleń, co sprawiło, że u schyłku XVI wieku nazwisko Oporowski przestało liczyć się na dworach Rzeczypospolitej.
Władysław Oporowski był też fundatorem kościoła pod wezwaniem św. Marcina i klasztoru, w którym osadził ojców paulinów. Przeorem w klasztorze był w roku 1646 ksiądz Augustyn Kordecki, znany z obrony Częstochowy w czasie potopu szwedzkiego.
W kościele znajdują się epitafia kolejnych właścicieli Oporowa: Tarnowskich herbu Rola, przedstawicieli litewskiego rodu Sołłohubów, a od 1837 rodziny Orsettich.