Kim są aniołowie?
Święty Augustyn mówi na ich temat: „Anioł oznacza funkcję, nie naturę. Pytasz, jak nazywa się ta natura? – Duch. Pytasz o funkcję? – Anioł. Przez to, czym jest, jest duchem, a przez to, co wypełnia, jest aniołem” (Św. Augustyn, Enarratio in Psalmos, 103, 1,15: PL 37, 1348-49). W całym swoim bycie aniołowie są sługami i wysłannikami Boga. Ponieważ zawsze kontemplują „oblicze Ojca,… który jest w niebie” (Mt 18, 10), są wykonawcami Jego rozkazów, „by słuchać głosu Jego słowa” (Ps 103, 20) jak podaje Katechizm Kościoła Katolickiego 329.
Słowo anioł oznacza posłaniec, wysłannik, sługa. Jest to nazwa funkcji, jaką on spełnia, określenie wykonywanego zadania. Sama nazwa nic nam nie mówi o tym, kim są aniołowie. Według tradycji i nauczania aniołowie są czystymi duchami – to znaczy nie mają ciała. Nie mają w sobie nic, co ulegałoby rozkładowi czy też zepsuciu. Wynika stąd, że są one niezmienne, doskonalsze od człowieka, ale mniej doskonałe od Boga. Cała natura anioła jest nieśmiertelna.
Jednym z trzech znanych z imienia aniołów jest Archanioł Rafał. Jedna z ksiąg Starego Testamentu – Księga Tobiasza opowiada nam o nim. Jest to historia Tobiasza ojca i jego syna Tobiasza młodszego, przebywających w niewoli babilońskiej gdzie stracili majątek a Tobiasz starszy stracił wzrok. Mimo to ojciec nie załamuje się, lecz pozostaje wierny Bogu, wypełnia nakazy oraz modli się wytrwale. Czując zbliżająca się śmierć, chory ojciec wysyła syna do swojego krewnego po odbiór finansowego długu. Poleca mu znalezienie sobie towarzysza podróży znającego drogę gdyż do przebycia jest ok. 300 km. Tobiasz młodszy, jako pierwszego spotyka Archanioła Rafała, którego nie rozpoznaje gdyż przybrał on postać ich dalekiego krewnego Azariasza (Tb 5.13). Archanioł zapewnił ojca, że dotrą do celu, odbiorą dług i powrócą zdrowi i cali.
W trakcie drogi anioł ochronił Tobiasza od niebezpieczeństwa podczas mycia nóg w rzece Tygrys. Wielka ryba zaatakowała młodzieńca a dzięki aniołowi uniknął on zagrożenia i zabił ją. Podróżnicy zjedli upieczone mięso ryby i zabrali ze sobą jej wnętrzności. Serce i wątroba ryby posłużyły do odpędzenia złośliwych demonów gnębiących spotkaną młodą kobietę o imieniu Sara, córkę człowieka będącego również z rodu Tobiasza. Po uwolnieniu od demona została ona żoną Tobiasza młodszego. Dzięki aniołowi udało się odebrać należność i szczęśliwie powrócić do domu rodziców. Żółć z ryby posłużyła, jako lekarstwo na ślepotę Tobiasza ojca i dzięki niej odzyskał on wzrok. Ojciec z synem chcieli wynagrodzić Rafała za jego fatygę i opiekę w tak dalekiej drodze. Archanioł Rafał rzekł im: „Uwielbiajcie Boga i wysławiajcie Go przed wszystkimi żyjącymi, za dobrodziejstwa, jakie wyświadczył wam. Gdy ty i Sara modliliście się, ja przypomniałem błagania wasze przed majestatem Pańskim. Równocześnie posłał mnie Bóg, aby uzdrowić ciebie i twoją synową Sarę. Ja jestem Rafał, jeden z siedmiu aniołów, którzy stale są gotowi wejść przed majestat Pański” (Tob 12,15). Archanioł nakazał modlić się do Boga, wysławiać Jego imię oraz spisać to, co im się przydarzyło.
Imię „Rafał” znaczy „Bóg uzdrawia”, „Bóg uleczył”. Tradycja katolicka nazywa go księciem aniołów. Kult jego sięga VII wieku, gdy w Wenecji zbudowano kościół pod jego wezwaniem. Obchody liturgiczne ku czci świętego Rafała Archanioła nie były ustalone jednoznacznie, dopiero Benedykt XV w roku 1921 wyznaczył dzień 24 października według tradycji hiszpańskiej. Po reformie kalendarza przeniesiono obchody na dzień 29 września razem z Archaniołami Michałem i Gabrielem.
Za jego przyczyną dokonywały się uzdrowienia w sadzawce Betesda (J 5, 1-8).
Rafał Archanioł jest patronem aptekarzy, chorych, lekarzy, emigrantów, pielgrzymów, podróżujących, uciekinierów, wędrowców i żeglarzy. Przedstawiany jest, jako młodzieniec bez zarostu, ubrany w tunikę i chlamidę, atrybutami jego są: krzyż, laska pielgrzyma, czasami ryba i naczynie.
W Polsce jest niewiele Kościołów poświęconych św. Rafałowi Archaniołowi. Są to m.in. parafia w Łasku, kaplica w Zelgniewie w Wielkopolsce i wyłączona z kultu kaplica na Górze św. Anny.
Święty Rafał Archanioł jest prawzorem Anioła Stróża. Księga Tobiasza pokazuje działania Anioła Stróża – jest on naszym bratem i opiekunem, od którego możemy oczekiwać pomocy w niebezpieczeństwie. Jest nam szczególnie pomocny w godzinie śmierci abyśmy zeszli z tego świata w stanie łaski uświęcającej. Anioł Stróż chroni życie dzieci i dorosłych, broni przed szatanem, pokusami i grzechem, posługuje się karami, stara się o nawrócenie duszy, zachęca do modlitwy i pomaga w niej, asystuje modlącym się, poucza, pociesza, pomaga w czynieniu dobra i zachęca do wytrwania w dobru, zanosi nasze modlitwy i dobre uczynki przed tron Boga, sprowadza Boże błogosławieństwo, zapowiada zbliżającą się śmierć, czuwa w ostatniej godzinie, a po śmierci przenosi duszę do nieba.
Modlitwa
Święty Rafale Archaniele, który czuwasz przed majestatem Bożym i z polecenia Stwórcy, byłeś przewodnikiem w niebezpiecznej wędrówce Tobiasza, czuwaj nad drogami naszego życia, ostrzegaj przed niebezpieczeństwami, jakie nas zgubić mogą. Ty odpędzałeś demony i uzdrawiałeś mocą Bożą. Broń nas przed uległością złu, a gdy zdrowie i życie nasze zagrożone będzie, wstawiaj się za nami u Boga, przedstawiaj nasze sprawy i bądź nam pomocny. Amen.
PIERWOTNIE TEKST ZOSTAŁ OPUBLIKOWANY W MIESIĘCZNIKU „MISERICORDIA” SANKTUARIUM MIŁOSIERDZIA BOŻEGO W OŻAROWIE MAZOWIECKIM W PAŹDZIERNIKU 2012 ROKU.