Rekolekcje jest to czas poświęcony Bogu. Mówiąc dokładniej jest to czas poświęcony odnowie duchowej. Odnowa ta dokonuje się poprzez modlitwę, medytację i kontemplację.

Rekolekcje ignacjańskie zostały ułożone przez św. Ignacego Loyolę późniejszego założyciela zakonu jezuitów. Był on pierwszym ich uczestnikiem i służyły one do formacji w założonym zgromadzeniu. Rekolekcje ignacjańskie są prowadzone do dziś w wielu zgromadzeniach zakonnych i seminariach. Zapisane zostały w przewodniku: „Ćwiczenia duchowne” opracowanym w oparciu o własne ćwiczenia i doświadczenia Świętego.

Dlaczego rekolekcje, czemu one służą?

Użytkownicy aut wiedzą, że ich samochody wymagają okresowego przeglądu technicznego. Długie i bezpieczne użytkowanie samochodu kierowcy zawdzięczają stałym przeglądom, wymianie oleju, filtrów, oczyszczaniu i smarowaniu łożysk. Jest to tym bardziej konieczne po wypadku samochodu.

Z naszym życiem duchowym jest podobnie.

Trudno jest nam wytrwać w naszych postanowieniach, w obranej drodze życia bez codziennej modlitwy, bez korzystania z sakramentów. Ale jest to zdecydowanie za mało. Szybkość życia, ilość codziennych zdarzeń, bodźców oraz sytuacji stresujących powoduje, że intensywność i żarliwość życia duchowego zaczyna maleć i wypalać się. Dlatego konieczne jest „naładowanie” akumulatorów życia duchowego poprzez uczestnictwo w rekolekcjach zamkniętych.
Trwają one różnie – od 3 do 8 dni – jest to czas milczenia, wyciszenia i odosobnienia. Nie ma możliwości korzystania z komputera, internetu czy też telefonu. Jest to czas poświęcony naszej duszy, naszemu życiu wewnętrznemu. Jest to czas na słuchanie Boga, czas otwarcia na działanie łask, czas na ćwiczenia duchowe, na rozpalenie woli i serca. Ma to być połączone z gotowością do wypełniania woli Bożej, którą można wtedy jaśniej poznać.
Święty Ignacy Loyola przeznaczył cztery tygodnie na realizację „Ćwiczeń duchownych”. W takim zakresie są stosowane dla księży i zakonników. Dla świeckich została opracowana wersja, którą można odbyć w jeden tydzień. Początek rekolekcji jest to przyjrzenie się swojemu dotychczasowemu życiu. Poznajemy, jaki jest cel naszego życia, czym jest grzech, jakie są jego skutki oraz czym jest piekło. Ten etap kończy się spowiedzią generalną, czyli spowiedzią z całego życia, lub od ostatniej spowiedzi generalnej. Służy to oczyszczeniu, pozbyciu się balastu grzechu i możliwości uczestniczenia w ćwiczeniach z czysty sumieniem. „Zasada i fundament. Człowiek został stworzony, aby Boga, naszego Pana, wielbił, okazywał Mu cześć i służył Mu – i dzięki temu zbawił duszę swoją. Inne rzeczy na powierzchni ziemi stworzone zostały dla człowieka i po to, by mu służyć pomocą w zmierzaniu do celu, dla którego został stworzony” (Ćd 23).
Zawarte w kolejnym etapie rozmyślania dotyczą Jezusa Chrystusa – Króla królów i Pana panujących. Owocem ma być wybór drogi na dalsze życie. Jest w ćwiczeniach podana reguła dokonywania wyborów i wskazówki, czym mamy się kierować w ich realizacji.
W każdym dobrym wyborze – o ile to możliwe z naszej strony – nasza intencja powinna być czysta. Na uwadze mieć powinniśmy tylko cel, dla jakiego jesteśmy stworzeni, to znaczy chwałę Boga, naszego Pana i zbawienie własnej duszy. Tak więc cokolwiek wybiorę, musi mi to pomagać do celu, dla którego zostałem stworzony, nie podporządkowując [osiągnięcie] celu środkom, lecz środki celowi”(Ćd 169).
Kolejna część rekolekcji poświęcona jest kontemplacji męki Pana Jezusa. Rozważamy w niej jak nasze grzechy przyczyniają się do męki Pańskiej oraz podziwiamy ogrom miłości Bożej, która chce naszego dobra i zbawienia.
W czwartym etapie rozważana jest chwała Pana Jezusa, Jego wniebowstąpienie oraz królowanie.
Zabierz, Panie, i przyjmij całą moją wolność, pamięć moją, mój rozum, i całą moją wolę, wszystko, co mam i co posiadam. Ty mi to Panie dałeś, Tobie to zwracam. Wszystko jest Twoje. Rozporządzaj tym według Twojej woli. Daj mi tylko miłość Twoją i łaskę, a to mi wystarczy” (Ćd 234).
Ćwiczenia w rekolekcjach ignacjańskich oparte są na podanej metodzie pracy: medytacja zaczyna się od „przygotowania dalszego”, czyli przeczytania zadanego fragmentu Pisma Świętego skupiając się na słowach lub zdaniach, które najbardziej nas poruszają. Później jest „przygotowanie bliższe”, czyli nastawienie myśli i serca na zbliżającą się modlitwę. Wybieramy miejsce i pozycję gdzie przeprowadzamy indywidualne rozważania. Przykładowo rozważamy np. Zwiastowane, wyobrażamy sobie jak Najświętsza Maryja modli się, jak ukazuję Jej się anioł, Jej zaskoczenie sytuacją. Przedstawiamy sobie, co się dzieje wokół, wchodzimy w rolę reżysera mającego taką scenę przygotować. Co się dzieje? Kto i co mówi? Kto i jak się porusza? W zasadniczej części medytacji zastanawiamy się nad słowami, które najbardziej zwróciły naszą uwagę. Na zakończenie ma być chwila refleksji, podsumowanie medytacji i określenie najsłabszych momentów, które należy poprawić w następnej medytacji.
W „Ćwiczeniach duchownych” podane są również reguły służące do rozeznania duchów by wiedzieć, jak odróżnić dobre od złych. Są reguły radzenia sobie ze skrupułami oraz zestaw reguł określających sposoby realizacji przynależności do wspólnoty Kościoła Katolickiego.
Już w roku 1548 papież Paweł III zatwierdził „Ćwiczenia duchowne”, natomiast papież Pius XI w 1922 roku ogłosił św. Ignacego patronem rekolekcji i w pięć lat później wydał encyklikę „Mens nostra” poświęconą „Ćwiczeniom duchownym”.Rekolekcje opracowane przez św. Ignacego Loyolę pozwalają również nauczyć się zarządzania swoim czasem. Są pomocne w organizacji i zarządzaniu oraz mogą być inspiracją do wykorzystania poznanych metod i sposobów nie tylko w życiu duchowym.

PIERWOTNIE TEKST  ZOSTAŁ OPUBLIKOWANY W MIESIĘCZNIKU „MISERICORDIA” SANKTUARIUM MIŁOSIERDZIA BOŻEGO W OŻAROWIE MAZOWIECKIM LIPIEC-SIERPIEŃ 2013 ROKU.

Bajerze – dobre miejsce na rekolekcje ignacjańskie.