Krzysztof jest popularnym świętym zarówno w Kościele Katolickim jak i prawosławnym. Jest jednym z Czternastu Świętych Wspomożycieli. To grupa świętych, których wstawiennictwo ma pomagać wiernym w trudnych sytuacjach życiowych, zwłaszcza w chorobach.
Większość z nich żyła na przełomie III i IV wieku. O wielu z nich zachowały się tylko ustne przekazy, które niejednokrotnie zamieniły się w legendy. Ich życie i działalność przypadały na okres bardzo drastycznych prześladowań Kościoła i stąd brak potwierdzonych źródeł. Zachowała się tylko pamięć i podziw dla ich wytrwałości w wierze, dla ich poświęcenia i męczeństwa.
Jednym z nich jest pochodzący z rzymskiej prowincji Licji w Azji Mniejszej św. Krzysztof. Według przekazów imię jego miało brzmieć Reprobus z greckiego „odrażający”, gdyż miał on mieć głowę podobną w kształcie do psiej czaszki. Miał odznaczać się niebywałym wzrostem oraz proporcjonalną do wzrostu siłą. Chciał służyć najpotężniejszemu władcy na ziemi. Najpierw został poddanym króla swojej krainy, a gdy się przekonał, że król bardzo boi się szatana, wstąpił na jego służbę. Pewnego dnia jednak zauważył, że szatan boi się imienia Jezus. Zaciekawiło go to i postanowił zostać sługą Jezusa Chrystusa. Zapoznał się z nauką Chrystusa i przyjął chrzest. Pragnąc odpokutować dotychczasowe swoje uczynki, w szczególności służbę szatanowi, zamieszkał nad Jordanem i w jednym z płytszych miejsc na rzece przenosił na swoich plecach pielgrzymów idących ze Wschodu do Ziemi Świętej.
Pewnego dnia usłyszał głos dziecka wołający o przeprawę przez rzekę. Wychodził z domu i nikt na niego nie czekał. Dopiero za trzecim razem ujrzał nieznanego sobie chłopca, który go usilnie prosił, by przeprawił go przez rzekę. Zgodnie ze swoją misją posadził dziecko na ramionach, wziął długą żerdź zamiast laski, którą podpierał się w wodzie i wszedł w rzekę. Lecz woda w rzece z każdym krokiem wzbierała a chłopiec stawał się coraz cięższy. Dziecko przygniatało ramiona nieznośnym ciężarem tak, iż zdawało mu się, że zapadnie się w ziemię. Gdy w końcu z wielkimi trudnościami dotarł na drugi brzeg zapytał z wielkim zdziwieniem: „Kim jesteś Dziecię?” W odpowiedzi usłyszał: „Jam jest Królem twoim, Chrystusem, któremu tutaj służysz. Dźwigając Mnie, dźwigasz świat cały”. Według przekazów Krzysztof otrzymał normalny wygląd i zaczął nauczać o Chrystusie. Za głoszenie chrześcijaństwa został wtrącony do ciemnicy i różnymi sposobami próbowano odwieść go od wiary. Poddany był licznym torturom, przekazy są zgodne, co do rodzaju tortur. Miał nałożony na głowę rozżarzony hełm a gdy to nie pomogło został rozciągnięty na rozpalonej ławie i polewany olejem. W końcu został rozstrzelany przez łuczników. Poniósł męczeńską śmierć za panowania cesarza Decjusza ok. 250 roku.
W ikonografii przedstawiany jest św. Krzysztof najczęściej jako potężny mężczyzna, olbrzym przenoszący na jednym ramieniu Dzieciątko Jezus przez rzekę i podpierający się kosturem- czasami ów kostur ma kształt maczugi pokrytej kwiatami. Występuje też w postaci potężnego mężczyzny z głową lwa. Jego atrybutami są m.in. dziecko królujące na globie, palma męczeńska, pustelnik z lampą, ryba, sakwa na chleb, wieniec róż, wiosła. 
Jest patronem Ameryki i Wilna, mostów, miast położonych nad rzekami, chrześcijańskiej młodzieży, przewoźników, flisaków, marynarzy i żeglarzy, podróżnych, turystów i pielgrzymów, farbiarzy, introligatorów i modniarek, tragarzy, również patronem dobrej śmierci – szczególnie na wschodzie, a obecnie głównie kierowców.
Imię Krzysztof pochodzi z języka greckiego i znaczy „niosący Chrystusa” lub też „wyznający Chrystusa” – Christo-phoros. Do Polski imię to przyszło wraz z chrześcijaństwem i przybrało w średniowieczu mnóstwo postaci, mieszając się niekiedy z innymi. Istnieje wiele form: Kryst, Krystak, Krystek, Krystel, Krystko, Krzyst, Krzystko, Krzyszt, Krzysztko, Krzysztopor, Krzysztopór. W XIV wieku było bardzo popularne wśród arystokracji, nosiło je też trzech królów skandynawskich. Do dnia dzisiejszego pozostaje jednym z najczęściej nadawanych imion w Polsce i na świecie.
W Podkowie Leśnej, jednym z pobliskich Miast-Ogrodów powstał w 1932 roku Kościół-Ogród pod wezwaniem św. Krzysztofa. Poświęcenie kościoła nastąpiło w 1933 roku, ale idea ogrodu w pełni została zrealizowana dopiero po wojnie. Teren ogrodu przykościelnego podzielono na 8 tematycznych sektorów: przyroda chroniona Polski, przyroda Podkowy Leśnej, lapidarium, przyroda minionych wieków, Poletko Matki Bożej, ogród biblijny, ptasi raj, ogród ziołowy. Jednym z inicjatorów budowy kościoła był przedwojenny Automobilklub Polski. Stąd też w tym kościele rozpoczęto otwieranie sezonu automobilowego uroczystym poświęceniem pojazdów – Autosacrum, które dopiero w 1964 roku zostało reaktywowane przez księdza Leona Kantorskiego i szybko zwyczaj ten rozprzestrzenił się w całej Polsce. Często połączony jest z Rowerosacrum.
Kierowcy ku przestrodze przypominają: Św. Krzysztof jeździ z Tobą tylko do 120 km/godz.. Przy większych prędkościach swoje miejsce oddaje Św. Piotrowi. Znany jest też wykaz pieśni zalecanych do śpiewania przy rozwijaniu coraz większych prędkości (aż do „Anielski orszak niech Twą duszę przyjmie” przy prędkości 220 km/godz.). Też ku przestrodze.
Modlitwa kierowcy:
O Panie, daj mi pewną rękę, dobre oko, doskonałą uwagę, bym nie pozostawił za sobą płaczącego człowieka. Ty jesteś Dawcą Życia – proszę Cię, przeto, spraw bym nie stał się przyczyną śmierci tych, którym Ty dałeś życie. Zachowaj, o Panie, wszystkich, którzy będą mi towarzyszyć od jakichkolwiek nieszczęść i wypadków. Naucz mnie, bym kierował pojazdem dla dobra drugich i umiał opanować pokusę przekraczania granicy bezpieczeństwa szybkości. Spraw, aby piękno tego świata, który stworzyłeś, wraz z radością Twej łaski, mogły mi towarzyszyć na wszystkich drogach moich. Amen.