Wiara, jak podaje katechizm Kościoła Katolickiego, jest to cnota nadprzyrodzona, która pod natchnieniem i z pomocą łaski sprawia, że przyjmujemy za prawdę to, co Bóg objawił, a przez Kościół do wierzenia podaje; przyjmujemy zaś to za prawdę nie dlatego, żebyśmy przyrodzonym światłem rozumu przejrzeli wewnętrzną prawdziwość tych prawd, lecz przez wzgląd na powagę samego Boga, który to objawił, a który się ani mylić nie może ani w błąd wprowadzać.
Wiara, nadzieja i miłość (alegoria)
Przyjmujemy za prawdę, poprzez wiarę to, czego nie jesteśmy w stanie dowieść ludzkim rozumem, a co zostało objawione przez Boga. Według tej definicji Jezus Chrystus nie posiadał wiary, był niewierzący. Chrystus wiedział, był Słowem w które należy wierzyć. Wynika z tego również, że wraz ze śmiercią umiera wiara. Będziemy wtedy oświeceni i wiedza zastąpi wiarę.
Podobna sytuacja jest z cnotą nadziei – jest to cnota nadprzyrodzona, która sprawia, że dla zasług Jezusa Chrystusa, oparci na dobroci, wszechmocy i wierności Boga, z ufnością oczekujemy żywota wiecznego i łask potrzebnych do jego osiągnięcia, bo Bóg obiecał żywot wieczny tym, którzy będą wykonywać uczynki dobre.
Jeśli będziemy chcieli zastosować tę cnotę do samego Jezusa to wyjdzie nam nieporozumienie. Z tego wynika, że również nadziei Jezus nie miał.
Natomiast miłość bliźniego w przypadku Jezusa była nieograniczona i doskonała gdyż występowała pojedynczo w triadzie cnót boskich.
Miłość bliźniego polega zasadniczo na obdarowywaniu drugiego w taki sposób, że przyczyniamy się do jego autentycznego i wszechstronnego rozwoju. Swoją pełnię osiągnie człowiek dopiero w niebie, dlatego przez autentyczną miłość powinniśmy przede wszystkim pomagać mu w osiągnięciu wiecznego zbawienie. Mamy dawać człowiekowi to, czego potrzebuje do wzrostu i do pełni szczęścia, szczególnie wiecznego. Druga osoba potrzebuje naszej życzliwości, prawdy, obecności, rady, czasami pomocy materialnej, naszego serca. Potrzebuje jednak przede wszystkim prawdy Bożej, Ewangelii, która pomaga osiągnąć życie wieczne.
Tu widzimy dlaczego miłość jest największą [por. 1 Kor 13,12-13] gdyż dotyczy nie tylko samego człowieka jak wiara i nadzieja, ale podlega jej Bóg stąd też jest wieczna, jak On sam.